Column 2: Het weer

Er gaat iets fout. Sinds we (weer) naar Frankrijk op vakantie gaan lijkt het alsof het weer in de zomer steeds slechter wordt, terwijl we, zoals te verwachten in ons voorlopig doel Gard (30), Languedoc-Roussillon, toch zo'n 335 dagen zon mogen ontvangen. In 2007 en 2008 was dat zeker niet zo, gevoelsmatig in ieder geval. Het was gewoon een koude, slechte zomer. We waren er ook in mei 2008 en dat was een waterballet.
De Fransen zelf klagen er ook over. Augustus 2008 was 6 graden onder het lokale gemiddelde voor augustus. Maar tegelijkertijd halen ze er de schouders over op. "Rien à faire".

Ook op weblogs van Nederlanders in Frankrijk lees ik teleurstelling over het weer. En het weer daar gaan we straks voor. Geen Californische toestanden met alle dagen 26 graden en strak blauw, neen, gewoon de seizoensverhoudingen omgekeerd: lang buitenleven en kort binnen. En dat laatste is in Nederland in ieder geval waar. Sinds het einde van de vakantieperiode zitten we binnen. Buiten eten of lunchen is er niet meer bij. En dat duurt dan tot, enkele uitzonderlijke dagen daargelaten, eind april. Dat zijn ácht maanden. Acht maanden.

Dus is het weer een belangrijke drijfveer waarop het uiteindelijk definitieve wonen is gebaseerd. We noemen het niet emigreren. Technisch gezien is dat misschien wel zo maar er zijn genoeg landen waar mensen 1000 km kunnen verhuizen zonder noemenswaardige aanpassingen. Zo zien wij dat ook op een paar kleinigheden na. Dat wij nou net in zo'n klein kikkerlandje zijn geboren.

1000 Km naar het zuiden moet dus net zoals het klinkt een flinke duit warmte opleveren, het omgekeerde seizoensritme. Veel buiten zijn en weinig de kachel aan. Veel licht op je lijf. Dat werkt voor ons.

En laat juist nu dat weer of klimaat zegt u het maar in de war zijn. Waar Zuid-Frankrijk synoniem was voor zon is het nu onderweg naar. Naar wat? Grilliger weer? Toch veel warmer? Of juist heel en veel natter? Er zijn veel tegenstrijdige berichten alhoewel de meest serieuze daarvan toch wel in de richting van warmer en extremer wijzen. (en dus ook veel extreme buien).
Ach, maar jullie gaan toch pas écht in 2015? Ja, maar daar gaat echt wel wat voorbereiding aan vooraf. Stel dat we, omwille van het weer over een paar jaar toch moeten gaan denken over Spanje, Italië of zelfs Denemarken of Noorwegen. Dan zitten we qua taal weer op nul. En qua gevoel ook.

STOP!

(dit gaat nergens heen!)

Het is gebaseerd op angst. Angst dat het door de grilligheid van de natuur toch allemaal heel anders gaat worden.
Soit. Laat maar lopen. Rien à faire.

Als het gemiddeld een stuk warmer is en zonniger dan komt het wel goed. En bovendien zijn er meer en inhoudelijker redenen om te gaan. Waarover later meer.

Over 24 uur staat hier de hele wijk weer in brand en de hond (golden 13,5 jaar) op tilt.

Stilte is ook al zo'n reden.

Bon fête de fin d'année

la subtilité de la prononciation

Intro:
Om ook mijn franse taal vorderingen in de komende jaren te kunnen volgen schrijf ik hier af en toe iets in de Franse taal. Dat is leuk. Reageer gerust met in het achterhoofd dat het ter lering en vermaak is bedoeld en niet meer dan dat.
Het stukje is trouwens uit mijn Franse les die het onderwerp VVT oftewel Plus-que-parfait samen met OVT (passé composé) droeg vandaar de wat vreemde constructie.


Camping l'Amelie plage

Il y a deux ans que j'avais démandé la direction pour trouver une adresse. J'ai demandé à deux vieille dames: "Pourriez-vous me donner la direction pour camping l'Amelie Plage? "
Elles n'avaient pas compris le question et j'ai repeté mon question encore et encore.
À un instant une de deux dames avait dit: "Ah!, campíng l'Amelie Plage", "Mais oui, ecoute..."


Ik legde de klemtoon van het woord "camping" verkeerd en daardoor kwam de vraag in zijn geheel niet binnen. Nog immer is de uitspraak van leenwoorden door Fransen een verrassing.
Ook grappig bij de aankondiging van Amerikaanse of Engelse artiesten.

Eerste taal ervaring

Nee, niet mijn eerste woordjes maar de eerste echte ervaring met de Franse taal. En daar reken ik ook niet mijn drie jaren Havo Frans met toto uitslagen bij. Goede herinneringen aan mijn Franse lessen heb ik wel daar ik na het ontvangen van wéér een 3 steevast na afloop van de les munten ging ruilen met diezelfde leraar (die de hopeloosheid waarschijnlijk al doorhad).

Nee, een échte vakantie in Frankrijk met vrienden en hun kind van één, nu geen vrienden meer maar dat is een ander verhaal.

We schrijven 1985.

We hadden een huisje gehuurd in de Dordogne. In onze onwetendheid zouden we op 14 juli vertrekken en toen we ter elfder uren een waarschuwing kregen (nog geen internet hè) besloten we niet om 8 uur 's ochtends weg te rijden maar 's avonds al. En dat was nodig want over de rit van normaal 12 uurtjes rustig aan hadden we nu 23,5 uur nodig en doorpezen. Rond parijs zijn we binnendoor gereden tot pikdonkere landweggetjes aan toe. Errug jongig en dommig. Nu kunnen we er om lachen.

(En dat kind, hoor ik moeders nu denken. Ach dat was een slaapschatje, niks geen last van)

Aangekomen, want ook zonder tom-tom was de plek goed te vinden. Het huisje bleek bewoond. Hallo, we wisten dat we van lokale Fransen via een verhuurclub huurden maar ze moesten niet zó dichtbij blijven hè.
Met gebaren werd ons duidelijk gemaakt dat we even moesten wachten. En even later verscheen de plaatselijke contactagente die natuurlijk ook slechts Frans sprak.

Met veel omhaal maakte ze me duidelijk in de auto te stappen. Ondertussen sprak ze maar over "madame piesjnamboeoeoer".

Daar kom ik niets van maken, was dat een andere agente in het hoofdkantoor of zo? Madame Piesjnamboeoeoer.

Ikke mee dus, en na een kort - op zijn Frans- ritje stopten we bij een telefooncel. Ze stapte uit en ging direct bellen. Even later gebaarde ze en gaf me de hoorn.

Ik zeg "Hallo"

"Ja, hallo, met mevrouw Pijnenburg, ik begrijp dat jullie...." de rest ontging me even want het flitste door me heen: mevrouw Pijnenburg was de Nederlandse contactpersoon waar we de reservering hadden geregeld. Maar met zo'n Franse uitspraak...

Enfin, het bleek te gaan om een vergissing. Of we één nacht met die familie in huis wilden doorbrengen, 's ochtends zouden ze vertrekken.
Ach, hartstikke gezellig toch? Een half uur laten maakten we kennis met het Franse leven, apero, handen en voeten kletsen en eten.

Uren later gingen we naar bed. Ik herinner me dat we via de ene slaapkamer naar de onze moesten en in die ene lag Oma. Lag? Zat bijna rechtop. Te snurken alsof het oorlog was.

Gelukkig hebben wij daar geen last van. Na die rit en avond sliepen we direct.

Verder werd het een leuke, hete vakantie.
Het heeft tot 2005 geduurd voordat we weer naar Frankrijk gingen. Maar toen ging het roer ook om. Waarover later meer.

Vanaf dat eerste jaar was bij ons een sneetje peperkoek een sneetje......

piesjnamboeoeoer

wat dan verder weer niemand begreep.

Taal. Het is steeds leuker geworden.

Paris: Marché Aux Puces

(dit artikel verscheen eerder op mijn weblog)

Ook wel Les Puces genoemd. Paris-Saint-Ouen

Oftewel gewoon vlooienmarkt. Maar dan heel groot, heel, heel groot. Gewoon een klein dorp vol straatjes met winkeltjes en stalletjes. Niet honderden maar duizenden. In één dag kom je daar niet doorheen.

Gemakkelijk te vinden aan het eind van Metrolijn 4: Porte de Clignancourt. Je kunt ook de betreffende afslag op de periferie nemen echter dan moet je daar parkeren en dat is nu niet de meest veilige omgeving om dat te doen.

Wat in opkomst is zijn de plastic jaren 50 en 60 artikelen; leuk om herinneringen op te halen. Veel oranje ook. Voor de prijs hoef je er trouwens niet heen; die is schrikbarend. Dan kun je beter naar het Verenigd Koninkrijk.

Hier een fotoalbum:

Marché Aux Puces

Midden in die markt is er een café restaurant. Chantant. De hele dag live muziek door de eigenaar en personeel. Of een bezoeker die een verzoeknummer wil zingen.

Chez Louisette heet het en het is de moeite waard. Neem er bijvoorbeeld de vissoep. Maar kom op tijd want de markt sluit om 18.00 uur en zij dan ook en dan is het eten op. Na elke paar liedjes gaat de pet rond dus reken op wat extra uitgaven als je wilt blijven zitten (en dat wil je).
In het album hierboven ook wat interieur foto's. Op het internet is verder weinig te vinden.

Aanrader voor liefhebbers van oude kwaliteit en houders van stevige slenterbenen.

Chez nous, c'est aussi jolie

De Taal Meter

Rond mei 2009 ben ik klaar met B1.
B2 zou ik dan klaar kunnen hebben in 2011
C1 (aangenomen ook 2 jaar) in 2013
en C2 jawel hoor: 2015

maar dan klets ik al een aardig eindje weg.

Ik doe dit bij de Alliance Francaise en dat bevalt me tot nu toe prima, ze doen het ook pas 120 jaar, vandaar.

Column 1: Vluchtgedrag?

Je begint een verhaal te schrijven op een stuk papier en na een paar zinnen merk je dat het niet loopt. Er komen wat schrijffoutjes bij en de stemming wordt negatiever. En dan gebeurt het: kras en scheur en prop en prullenbak.

Een nieuw maagdelijk vel papier.

Het leven is wat minder vlot en gemakkelijk in dit soort dingen. Na een flink aantal zelfstandige jaren, dus vanaf het moment dat je als kind het huis verlaat en als volwaardige aardbewoner een landingsplaats vindt, merk je dat er een bepaalde afhankelijkheid is ontstaan. Niet eens onaangenaam. Je hebt een relatie, werk, vrienden en inmiddels kinderen.

Dat leven leidt een eigen leven. Aangenaam maar wel op een bepaalde manier dwingend. Na dit komt dat. Huisje. Peuterspeelzaal. Blijven werken of niet? Voortgezet onderwijs. Doen ze het goed? Kids troubles. En meer en meer financieel afhankelijk. De omgeving zal eerder de indruk hebben van: nou, die hebben het goed voor elkaar. Dat ziet er dan van de binnenkant uit heel anders uit. Niet dat we iets te klagen hebben, dat niet. Er zijn problemen van een heel andere orde in de samenleving.
Maar toch zorgt die jaarlijks weer terugkerende dwangprogrammering van vakantieplannen tot belastingaangifte voor onrust.

Dan breekt de tijd aan dat je voor het eerst ook zonder de kids op vakantie kunt. En dat smaakt al snel naar meer. En tijdens die vakanties kun je eens gaan inzoomen op de periode dat de kinderen de deur uit zijn. Geloof me nu even, deze plannen zijn absoluut geen reden om dat proces te versnellen, integendeel, wat loopt dat loopt. Maar we gaan niet pas nadenken wat we willen gaan doen als het "lege huismoment" daar is.

Achteroverleunend in de vakantiestoel komt al snel een voor de hand liggende reden bovendrijven: het weer.

Als we op een plek zouden kunnen zijn waar het seizoen gewoon een paar maanden langer duurt dan is dat een hele stap vooruit. Een van de laatste vakanties met de kinderen reden we vanuit zuid-west Frankrijk bij 27 graden weg en kwamen met 14 graden aan in Nederland op 1 september waarna we geen dag meer buiten hebben kunnen zitten op ons dat jaar aangelegde terras. In de wetenschap dat het dan tot mei duurt voordat je weer eens buiten kunt eten, uitzonderingen daargelaten, stemt dat niet zonnig.

Ennu, met 1000 km van hier ben je ook 1000 km dichter bij Zuid-Spanje om te overwinteren.

De kids de deur uit. We zijn dan rond 55 wellicht 57. En nog niet uitgewerkt. Sterker nog. Pensioen is nog niet aan de orde. En financiële onafhankelijkheid idem dito.
Werk. Daar zal aan gewerkt dienen te worden. Gezien mijn zelfstandigheid en de flexibiliteit van mijn echtgenote is het denkkader wat ruimer, tenslotte komen we zo al 26 jaar op ons pootjes terecht. Niet onaardig al zeg ik het zelf.

Als dat niet lukt zien we wel weer.

Ja, ja, het gras van de buurman is altijd groener. We weten ook wel dat er een grote romantische component schuilt in de wens om duizend kilometer op te schuiven in een toch wel andere cultuur en taal, alleen voor een paar uurtjes meer zon. En in de wetenschap dat de bureaucratie er zeker niet minder om zal worden, maar ook niet echt erger, trouwens.

Maar er is meer. De drukte hier. Het geregelde. Haastige. Dwingende. Vervuilde. Consumerende. Grootbehuisde. Schreeuwende.

Of maak ik het nu te erg?
Dat maakt niet uit. Als we in Friesland zouden willen gaan wonen is er bijna automatisch meer begrip. En uiteindelijk is ons doel maar een paar honderd kilometer verder.
Met wat randvoorwaarden is het gewoon een verhuizing. En die randvoorwaarden vullen we ondertussen in.

De taal leren. De cultuur verkennen. Websites en Fora doorspitten. Do's en Don'ts verzamelen, of beter gezegd "tout ce qu'il faut faire et ne pas faire". Wikken en wegen. Met vrienden praten die al jaren in Frankrijk wonen. Allemaal verstandige dingen.

Maar is het nu vluchtgedrag of niet?

Ja, een beetje. Maar ook een beetje een nieuw blad papier. En een beetje behoefte aan ruimte, rust en zon, zon, zon. En een beetje een droom. En luxe.

Een cadeau, ja, dát zal het zijn.

Wat gaan we daar dan doen?

Niets.


Niets?


Nou, in principe niet maar de werkelijkheid zal toch anders zijn. En dat is zeker nu nog van vele (externe) factoren afhankelijk.
Werk, dat niet meer moet maar juist mag. Op momenten en in perioden dat het óns schikt.
Dat is nu het richtpunt.

Realistisch? We weten het niet. Maar we laten ons er ook niet door afschrikken. Iets met gîtes, workshops gaat door ons heen. Maar ook schrijven, internet is overal beschikbaar.

Ja, daar moet dan wel aan gewerkt worden. Het is niet gemakkelijk. Dát werk kunnen we de komende jaren dan doen. Er zijn best mogelijkheden.
En slim zijn we altijd al geweest.


lees de labels: "werk"

Waarom gaan we ooit?

Er zijn een paar redenen die op dit moment een grote rol spelen:

Het weer

Zoals het er nu uitziet is het seizoen in Frankrijk toch echt een paar maanden langer dan hier in Nederland. Natuurlijk houden wij ook de ontwikkelingen van het weer en het klimaat in de gaten. Het zou zelfs nog een een breekpunt kunnen worden, toch veel warmer dan gedacht of andersom een tegenvallend seizoen zoals de laatste twee jaren in zuid Frankrijk het geval was, beide een reden om een andere plek te gaan kiezen.

lees de labels "het weer" en "het klimaat"

Het milieu

Nederland is het meest vervuilde en vervuilende land van Europa. In Frankrijk zijn er gebieden die te vergelijke zijn met het noorden van Noorwegen voor wat betreft schone lucht.



lees de labels "milieu"

De afstand

Tussen de 1000 en 1100 kilometer. Een reisdag voor fitte reizigers. Per trein (TGV) of vliegtuig te bereiken.

lees de labels "de route"

De mensen

De Fransen. Zijn op zich niet echt te typeren en dat mag ook niet. In het zuiden heerst er wel een vorm van relaxedheid die juist bij ons past. Dat dat ongetwijfeld nadelen zal hebben zullen we ook wel ontdekken. Soit.

lees label "De Fransen"


De rust

lees de labels: "rust"

De ruimte

Eerst maar eens de kale feiten: Nederland heeft een oppervlakte van 41.526 km2 en heeft ruim zestien miljoen inwoners. We zijn daarmee het dichtstbevolkte land in Europa en een van de dichtstbevolkte landen ter wereld (ca. 385 inwoners per km2). En wanneer je de wateroppervlakte niet meetelt, dan heeft Nederland volgens het CBS een bevolkingsdichtheid van 468 per km2. Natuurlijk zijn er grote regionale verschillen: zo kent de Randstad zo'n duizend inwoners per vierkante kilometer, het noorden circa 190, het zuiden en het oosten gemiddeld 440.

(bron: http://www.tekstbureauhollandsekost.nl/Intermediair.htm)

Frankrijk:

99,6 /km2

inclusief overzeese gebieden (bron:http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_landen_naar_bevolkingsdichtheid)


en dat verloopt van ongeveer 1000/km2 (onze randstad) rond en in Parijs tot 42/km2 in limousin


lees de labels: "ruimte"


De taal

Nee, we gaan niet speciaal voor de taal naar Frankrijk. Wat dat betreft zouden we met Engels of Duits vele malen beter uit de voeten kunnen. Andere argumenten drijven ons naar Frankrijk. De taal nemen we dan voor lief.
Het is een mooie taal dus erg is het al helemaal niet. Maar het leerproces is wel moeilijker geworden.

lees de labels: "taal"

Eerste post

Ja, weer een Frankrijk dagboek. Inderdaad zal de tijd moeten uitwijzen of het pad gevolgd wordt zoals het is ingegaan.

Je weet het niet hè? Zeggen wij wel eens tegen elkaar.

Lees met ons mee en reageer waar je wil.